The Night

By Öznur Kutkan

Translated by Vuslat D. Katsanis

‘How cold the weather is,’ the old woman thought to herself. She stood from her armchair to reach for a shawl. That’s when she realised it was 3 in the morning. Lately, she had been staying up until the wee hours of the morning. What was she waiting for when she could have been asleep in her warm bed, in her room enclosed by the thick walls of this old building? What was it that she couldn’t resolve in her head? 

Her eyes wandered toward the window where she had forgotten to close the curtains. It was cold outside. For a while, she watched the snow flakes dancing their way down to the ground in the lifeless light of the streetlamp. Cold and snow like this was unusual in this city. It was like a stranger who arrived in recent years taking everyone’s attention. People had been photographing the snow that barely stayed on the ground before it melted away.

The window of this old house was now facing a street much wider than it used to be in the years it was built. The street was much wider though the trees were fewer. As for the flowers, there were barely any, as if they never existed.

She remembered her little daughter. She knew that when she went down to the garden her mother would be watching her. That’s why she would try to keep her play in the garden within her mother’s view… She had such an innocent mischief that, every now and then she would move away a little bit further, and holler so that her mother wouldn’t worry… “mooom I’m heeere, don’t worryyy!” The old woman smiled. That little girl was now a great world beauty. It had been so long since she moved away from that garden, so far away, in a country roads and seas away, to an apartment without a garden…

The woman remembered she was cold. It was 3 in the morning when she stood from her armchair to pick up her shawl. Her eyes lingered down to her watch… 3:20. This night was no different than the night before or the night after… As the hours passed, she would grow more tired and lose her sleep even more... A heaviness pressed against the woman’s chest. When this happened, she knew she needed to go to bed. She knew she was afraid…to sleep.

*

Original Turkish

Gece

Hava ne kadar soğuk diye geçirdi içinden yaşlı kadın. Üzerine bir şal almak için oturduğu koltuktan kalktı. Sabahın 3’ü olduğunu o zaman anladı. Sabahlara kadar oturuyordu zaten son zamanlarda. Neyi bekliyordu sıcacık yatağında uyumak varken, bu eski binanın kalın duvarlarıyla çevrili odasında? Neydi kafasında bitiremediği?

Gözleri perdelerini çekmeyi unuttuğu pencereye gitti. Soğuktu hava dışarıda. Sokak lambasının cansız ışığında dans ederek yere düşen karlar izledi bir süre. Alışılmış değildi böyle soğuk ve kar bu şehirde. Son yıllarda şehire gelen bir yabancı gibiydi herkesin ilgisini çeken. Yerde uzun süre kalmayan karların erimeden önce fotoğraflarını çekiyordu insanlar.

Bu eski evin penceresi, inşa edildiği yıllardakinden daha geniş bir sokağa bakıyordu şimdi. Sokak daha geniş ama ağaçlar daha azdı. Çiçekler ise hiç yoktular, hiç olmamıştılar sanki...

Aklına küçük kızı geldi. Bahçeye indiğinde annesinin pencereden onu izlediğini bilirdi. O yüzden annesinin gözünden kaçmayacak yerde oynamaya çalışırdı bahçede... O kadar masum bir muzipliği vardı ki, ara sıra biraz uzaklaşır annesi merak etmesin diye uzaklardan seslenirdi..."annee burdayımm, merak etmee!" Gülümsedi yaşlı kadın. Küçük kız şimdi kocaman bir dünya güzeli. Bahçeden uzaklaşalı çok oldu...öyle uzaklaştı ki yollar, denizler aşırı bir ülkede bahçesiz bir apartman katında.

Üşüdüğünü hatırladı kadın. Şalını almak için koltuğundan kalktığında saat 3’tü...Gözleri saatine kaydı. 3:20. Farklı değildi bir akşam bir öncekinden, ya da bir sonrasından... Saatler geçtikçe yoruluyordu, uykusu daha çok kaçıyordu... Göğsüne ağırlık bastı kadının. Böyle olduğunda yatağına gitmesi gerektiğini biliyordu. Biliyordu korktuğunu…uyumaktan.

*

Oznur Kutkan, born in Ankara in 1953, is a graduate of Ankara Industrial Arts School of Higher Education. After teaching industrial arts for 11.5 years in Elazig, Konya, Turhal and Izmir, she relocated to the U.S.A. with her two daughters. She is currently retired in Izmir, where she continues to write.

Vuslat D. Katsanis is a writer, scholar, artist, and Assistant Professor in Writing and Literature at The Evergreen State College. Her writings have appeared in Routledge, Interstitial: A Journal of Modern Culture and Events, New Cinemas: Journal of Contemporary Film, Necessary Fiction, and K1N: Journal of Literary Translation.  She is the proud translator of 'The Night,' a flash fiction piece written by her mother, Oznur Kutkan.

*

Next: